اشعار

عیدی رسیده است که در آن امید نیست           صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شـبیه به هم، چون گذشته ها           امـسال هم اگر تو نـیـایی جـدیـد نیسـت

با جـمعه سـال آمـد و با جمعـه می رود           با این حـساب آمـدنت هــم بعـیـد نیست

هر بار دوره می کـنـم این سـالـنـامـه را           جز حسرت ظهور تودر سررسید نیست

مارا ببخش اگر دلمان در سیاهی است           یا چشممان ز اشک فراقت سپـید نیست

یک روز می رسد که تواز راه می رسی            آن روز قـبـر مـادر تـو نـاپـدیـد نیـسـت

در خانه ای که مجـلس خـتم رسول بود           او را زدند...آه... که گـفته شهید نیست

دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

شده قـلب من خـانـۀ این و آن             در این خانه جای شما بود کاش

کس دیـگـری را پـرسـتـیده ام             خـدایم؛ خـدای شما بـود کـاش

هوایی که با آن نفـس می کشم             هـوای سـرای شـما بود کـاش

به لـب ها کـنـار دعـاهـایـمـان             کمی هم دعـای شما بود کاش

نگاهم به دستان بی دست هاست               نگـاهـم گـدای شما بـود کاش

شب جمعه ای در جوارخودت             دلـم کـربـلای شمـا بود کـاش

و این روزها در غم مادر از             عـزادارهـای شـما بـود کـاش

قیامت دلم حسرت ازاین خورد             که وقف عزای شما بود کاش

الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

کجا سـیاه، به تن کـرده ای غـریـبانـه            کجا به سـینه خود می زنی به تنهـایی

کجا شبیه عـلی سر به چاه غم بُردی            کجا شبیه علی روضه خوان زهرایی

برای گـریـه به غـم هـای مـادرت آقـا            گمان کنم که رأفت نشـسته؛ ایـنجایی

شنیده ایم که گفتید روضه خوان باشیم            به روی چشم؛ هرآنچه شما بفـرمایی

شنـیده ایم زمین خورده است مادرتان            درآن دمی که به درخورد ضربۀ پایی

از خود فـرار کردم و لا یُـمکن‌الفِـرار            امـشـب دوبـاره آمـده‌ام بـر سـر قـرار

رسوای خویش گشتم و غرق خجـالتـم            من آمدم ولی تو به روی خـودت نیار

من در میان راه زمین خورده‌ام بــیــا            از بس که بار آمده برروی دوش، بار

آنقدردر حجاب خودم غوطه می‌خورم            حتی تو را ندیـده‌ام این گـوشه و کنـار

امشب که گریه‌های توباران گرفته است            از چشم خشکـسال منـم قـطره‌ای ببـار

آقـا؛ ولیّ و صاحب جانـم فـقـط تـوئـی            ما خویش رابه دست تو کردیم وا گذار

در انـــتـــظـار آمـــدنـــم ایـســتــاده‌ای            شاید به این امـید که می آیـمت به کـار

امشب برای این که بـیایی به پیـش مـا            انگشت روی روضۀ دلخواه خود گذار

امشب مـرا به خانـۀ مـادر بـبرکه بـاز            آنجا نشـسـته چشـم کـبودش به انتظـار

ما را ببـر که گـریه بریـزیم پشـت در            مـانـنـد بچـه‌هـای عــزادار و بـی قـرار

می رسد آنکه به دستش گره ها واشدنی است           آنکه با آمـدنش نـور هویـدا شدنـی است

غم مخورای دل سرگشته سحرنزدیک است           شب ظلمـانی این بادیه فـردا شدنی است

عـلـت دوری از یـار؛ گـنـاه است گـنـاه           ورنه پابوسی آن ساکن صحرا شدنی است

این همه اشک که جاری شده، با آمدنش           رودهایی است که تبدیل به دریا شدنی است

هیچ امّید نداریم به تدبیر کسی غیراز او           عشق دردولت مهدی است که معنا شدنی است

مادرش درس به ما داد که تنها وغریب           پشت در، بین گذر، یاری مولا شدنی است

منتقـم می رسد و با غـضب حـیـدری اش           انتـقـام گـل نشکـفـتـۀ زهـرا شدنی است

بر سر تـربت مـادر عَلَـمـی خواهــد زد           قـبر پنهـان شدۀ فاطمـه پیدا شـدنی است

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی           «تا با تـو بگویم غـم شب های جـدایی»

اسپنـدم و در تاب و تب از آتش هجران           «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی »

«من در قفس بال و پر خویش اسیـرم»           ای کــاش تـو یکبـار بـــه بالین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خــوب نـیـاموخـتــم آداب گــدایــی

عـمـری ست کـه ما منتـظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لحـظـۀ بـرگـشـتـن مــایـی

می خـواسـتـم از مـاتـم دل بـا تو بگـویم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امـشب شـده ای زائـر آن تـربت پنهـان؟            یـا زائـر دلـســـوخـتـۀ کـرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعـۀ عـشّـاق            آقــا تـو کجایی؟ تـو کجایی؟ تو کجایی؟

خبری میرسد ازراه خبر نزدیک است           آب و آئیـنه بیارید سحر نـزدیک است

طبق آیات و روایـات رسیـده ای قــوم            جـمعۀ آمـدن او به نظـر نزدیک است

عاقبت فصل زمستان به سر آید روزی            باز هم گل دهد این باغ ثمر نزدیک است

قطره چون رود شود راه به جایی ببرد           به دعای فرج جمع اثـر نـزدیک است

با ظهورش حـرم فـاطمه را می سازیم           بار بر بند برادر که سفر نزدیک است

راه دور دل مـا تـا بـه در خـیــمــۀ او           از در خانۀ زهــرا چقدر نزدیک است

 آه گـفـتــم که در خــانــه و یــادم آمـد           غـربت مادر و اندوه پدر نزدیک است

گـر چه از آتـش در سـوخـته جانـم اما           بیشتر روضۀ کوچه به جگرنزدیک است

 باز کابـوس سـراغ پـسری آمـده است           باز میلرزد و انگار که شرنزدیک است

 مادرت را بـبر از رهـگـذر نامـردان           کوچه بند آمده از کینه خطرنزدیک است

تا که افتاد زمین زلزله در عـرش افتاد           هاتفی گفت: قیامت به نظرنزدیک است

دو قـدم رفـتـه نـرفـته نـفـسش بـنـد آمد           پسرش گفت بیا، خانه دگرنزدیک است

 داغ مادر به جگر می رسد اما انگـار           اثـر داغ بـرادر به کـمـر نـزدیک است

ای يـگــانـه يــادگــار فــاطـمـه         عشق حـيدر، ای نگــار فاطمه

ای يـگــانــه زائـر قــبـر بـتـول         شـمع ســوزان مــزار فـاطـمـه

چشم زهرا سوي تو، دلخوش به تو         اي قــرار بــی قــرار فـاطــمـه

جان فـدای قلب سوزانت كه شد         دل غـميـن و غـمگسار فاطـمـه

اي يـگــانـه مـنجـي عــالـم بـيـا         روح عـالـم، افـتـخـار فـاطـمـه

مـرهـم زخــم دل مــادر تـوئـي         الــتــيـــام قــلـب زار فـاطــمـه

شيعـه را امـيد و روح ديگـری         کن ظهور، ای ذوالـفـقار فاطمه

زخـم دل هرگـز نـيابـد الـتـيــام         پـس بـيا، ای داغــدار فـاطـمـه

عمر زهرا شد خزان از ظلم وكين          لـيك بـاشـی تـو بـهـار فـاطـمـه

شد دلت خون از جـفای ظالمان         دل چه گـويـم لاله زار فـاطمـه

مخــزن سـرّ خدا شـد سيـنـه ات         اي تـو تـنـهـا راز دار فـاطـمـه

كعبه مشتاق است، در بر گيردت         منـتـظـر بر شهـسـوار فـاطـمه

كعبه هم باشد سيه پوش ازغمی         كعـبه هـم شد سـوگـوار فـاطمه

انـتــقـام صـورت نــيــلـي بـيــا         شاد گـردان، دوسـتـدار فاطمـه

(سائل) دل مرده را از لطف خود          ده نـشـان دار الـقـرار فـاطـمـه

صاحب عـزای فـاطـمه آقـا، بـیا بـیا            بـزم عـزای فـاطـمـه بـر پـا، بیـا بـیا

بـهــر تـسـلـی دل زینـب دل حـسـین            با ذوالفـقـار حضرت مـولا، بـیا بیـا

ای زائـرهـمیشـۀ آن قـبـر بـی نـشـان            بـنـمـا مــزار فـاطـمـه پـیـدا، بـیا بـیا

در پشت درب خانه تو را کرده او صدا            درمــان درد ام ابـیــهــا، بـیــا بــیــا

بیت الحزان حضرت زهـرا شده دلم            آقـا به جان حـضـرت زهـرا، بیا بیا

آقـا بیا که کـربـبـلایـم شـود نـصـیب            اشک از فرـاق تو شده دریـا، بیا بیا

یک عده هلهله،یک عده سوت وکف            یک عـده کـوفـیـان به تمـاشا، بیا بیا

مـثـل نـسـیـم آمـدنت نـاگـهـانی است           مثل شمیم یاس، حضور تو آنی است

مثل بهـار در همه جا پخـش می شود           اخبار سبز صبح ظهورت جهانی است

مثـل نـماز و روزه فـراگـیر می شود           مهرت،چرا که ریشۀ آن آسمانی است

دیگر کسی وسـاطت بـاطـل نمی کند           دیگرچه جای خواهش و پا درمیانی است

آغـاز دورۀ «أرِنی» گـفـتن دل است           پایان آیه های غم « لن تـرانی» است

انگـار دلـخوری که ز یـاد تو غافـلیم           فهمیده ای تو هم که دعامان زبانی است

صد فاطمیه رفت و نشد فاطمی شویم           تنها امید ما به همین روضه خوانی است

ای کوه صبر از غم زهرا شدی تو آب           با یاد کوچه سیـنه ات آتشـفشانی است

در پشت در برای ظهورت دعـا کند           آن مادری که قامتش از غم کمانی است

صاحب عزای حضرت خیرالنساء بیا           ای بـانی شکـسـته دل روضـه ها، بـیـا

درد فــراق تـو به خــدا می کـشـد مـرا           رحـمـی نـمـا به حال دل این گـدا، بیا

ازبس به هجر روی توعادت نموده ایم           دل می رود به سمت گـناه و خـطا، بیا

ما در میان بحر گنه غوطه می خوریم           آقـا نــجـاتــمـان بـده از ایـن بـلا، بـیـا

مشغول خویش و بندۀ دینار و درهـمیم           فـکـری به حال نـوکـر زهـرا نما، بیا

لطف تو بوده گـریه کن مـادرت شدیم           ای سـفـره دار واسـعـۀ هـل اتــی، بـیـا

ای آخــریـن نـگــار دل آرای فـاطـمـه           آقــای مـن! بــرای رضـای خـدا، بـیـا

آقـا بـه حـقّ چـــــادر خــاکی مــادرت           آقـا بـه حـقّ داغ دل مـرتــضــی، بـیـا

گـفتم که بی قـرار تو بـاشم  ولی نـشد            تنهـا در انـتـظـار تو بـاشم ولـی نـشد

گفتم به دل که جلب رضایت کند، نکرد            گـفـتم که جان نثار تو باشم ولی نشـد

گـفتم میان جـذر و مد اشک و آهِ شب            در گـردش مـدار تـو بـاشـم ولی نـشد

گـفتم که می رسی تو، من هم دعا کنم            در دولـت تو یـار تو بــاشم ولـی نشد

گـفتم که تا اجل نرسیده ست لحظه ای            در خـیمه ات کـنـار تو باشم ولی نشد

گـفتم که خاک پای تو را تاج سر کنم            چون خاک رهگذار تو باشم ولی نشد

گــفـــتـم به قـدرآه دل دل شکـسـتگـان            در عهـد و روزگار تو باشم ولی نشد

گـفـتـم دعـا کـنم که بیـایی بـبـیـنـمـت            مـانـنـد مـهـزیـار تـو بـاشـم ولـی نشد

گفتم شـمیم روضۀ زهـرا که می رسد            در روضه بی قـرار تو باشم ولی نشد

پخش سبک

ذکر زمزمه ایی امام زمان (عج) در ایام فاطمیه

ای کـه تــوئـی آرام دلــم            تـشـنه لطـفـت آب و گِـلم

نرگـسِ نـرجـس به کجائی به کجائی

من به فراقت همچو نی ام            تو چو بهاری من چو دی ام

تـا به کجـا از تو جـدائی، تو جـدائی

ای، حُسن خدائی؛ تو روح دعـائی            بر سـر راهِ تو نشستم که بیائی(۲)

ای یوسف زهـرا ـ  ای گـم شده ما            جلوه نما تا که نمردم ز جدائی(۲)

*****************

ای که مـسیـحا را نفـسی            من که نـدارم جز تو کسی

من به تو مشغول و تو مشغول که هستی

ای که به اشک و زمزمه ای            قـتـله گـهی  یا علـقـمـه ای

یا که در آن گوشه شش گوشه نشستی

من ز پا نشستم ـ من دل به تو بستم            یوسف زهرا سر بازار تو هستم (۲)

ای لالـۀ خوشبو ـ ای سلسله گـیسو            من بخدا عـاشق دیدار تو هستم(۲)

*****************

شیـعـۀ مهـجـور تو مـنـم            وصـلـۀ نـاجـور تـو مـنم

غـرق بـلایم من و هـستی تو سـفـینه

ای که امـیـد ما هـمـه ای            ای که عزیـز فاطـمـه ای

دیـده بـه راه تـو بُـوَد شـهـر مـدیــنـه

ای مـاه یگـانـه ـ از جـور زمــانـه            مادرت افتاده به پشت درِ خانه (۲)

ای تـو آرزویم ـ من با تـو بـگـویـم            شعلۀ آتش زده از خانه زبـانه (۲)

*****************

یک گل یاس و لشکر خار            غنچه خود را کرده نثار

یک تنه شد یار امامـش ز دل و جان

زیـنب او با حـال  نـزار            هم حـسنـین با قلب فکار

گـشته از این فاجـعه نالان و پریشان

بسته دست حـیـدر ـ نَـه عدوی ابتر            بلکه وصایـای خدا گوی پیمبر (۲)

فـاطمه فـدا شد ـ از سـتـم رهـا شد            هستی خود کرده فدا ساقی کوثر(۲)

آقا دلت گرفته و چـشمت بهـاری است         از دیدۀ تو کوثر احـساس جـاری است

 آقــا به یاد فـاطـمه شـوریده می شـوی         آری اساس عشق به زهرا مداری است

عرض ادب به ساحت مادرفریضه است         این اشک هـا نـشـانۀ والا تـبـاری است

ما کارمان دعای فرج خواندن است وبس         این روزها که کار شما گریه زاری است

روضه کجا گرفته ایی،ای وارث فدک         این روضه بی خزان و همیشه بهاری است

بر شیعه زخم خـنجرشان کارگـر نبود         این زخم سیلی است که بر شیعه کاری است

آقـا شـما بپـرس: که پهـلـو شکـسته را         دیگرچه جای هر شب ناقه سواری است

کوچه به کوچه، شهر،به صبح ظهورتان         از خون سرخ مادرتان، لاله کاری است